عطر باران

((به نام خداوند زیبا سخن))

ذوب کن آهسته مـــرا ... سنگ دلم آب شود

تا سحر از فکر حــــــرم ، واله و بی خواب شود

تشنه ی دیدار توام! شمس شموس آسمان!

  یک دم و یک لحظه مباد دل ز تو سیراب شود 

((به نام خداوند زیبا سخن))

پشت دریاها شهری است ؛
که در آن پنجره‌ها رو به تجلّی باز است!
بام‌ ها جای کبوترهایی است که به فوّاره ی هوش بشری می نگرند.
دست هر کودک ده ساله ی شهر ، شاخه ی معرفتی است.
مردم شهر به یک چینه چنان می‌نگرند؛ که به یک شعله... به یک خواب لطیف...
خاک ، موسیقی احساس تو را می‌شنود!
و صدای پر مرغان اساطیر می‌آید در باد.
پشت دریا شهری است ،
که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحرخیزان است.
شاعران وارث آب و خرد و روشنی‌اند.
پشت دریاها شهری است ...  قایقی باید ساخت ...  (سهراب سپهری)

((به نام خداوند زیبا سخن))

یک چند به کودکی به استاد شدیم

یک چند ز استادی خود شـاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید!

از خاک در آمدیم و بر بــــاد شدیم

خیام نیشابوری

((به نام خداوند زیبا سخن))

مثل

کبریت کشیدن در باد ،

زندگی

دشوار است. 

من

خلاف جهت آب شنا کردن را ،

مثل یک معجزه

باور دارم!

آخرین دانه ی کبریتم را ،

می کشم در باد... هرچه باداباد...  (سهراب سپهری)